Heilige boontjes

Behalve macademianoten, kokosnoten en ananas heeft Hawaii ook nog een ander belangrijk product en dat is koffie. De Kona-koffie die in deze contreien wordt geproduceerd schijnt van een bijzonder hoge kwaliteit te zijn en is erg geliefd onder koffiedrinkers. ‘Kona-koffie’ is ook een beschermde titel, net als ‘Champagne’ en ‘Napolitana’: als het niet van de grond van dit specifieke gebied van dit specifieke eiland komt, mag het niet zo heten. Op The Big Island zijn zo’n 500 kleine koffieplantages actief, waar de koffiebessen allemaal handgeplukt worden. Niet alle plantages hebben echter ook een produktie-afdeling. Greenwell Coffee Farm, waar wij een kijkje nemen, heeft een plantage, maar ook een verwerkingsstation (ook nog zeer klein van schaal overigens) waar men ook de Kona-bessen van andere plantages verwerkt.

We krijgen er een kleine rondleiding en leren over de grond, de bomen, het plukken, de ontpitting van de bessen (want de pit van de koffiebes is de koffieboon), het drogen van de pitten en het roosteren. Leuk weetje: hoe verder geroosterd, hoe minder cafeïne de boon bevat! Dus in espresso-bonen zit minder cafeïne dan in gewone koffiebonen. Wie wist dat al?? Sylvain geniet in elk geval volop van de coffee tasting aan het einde van de rondleiding want waar de Amerikaanse koffie in het algemeen niet te nassen is, is dit een echt lekker bakje!

De oude Hawaiianen waren geen lieverdjes hoor… men leefde tot begin 19e eeuw met het zogenaamde kapu (taboe) systeem. Je werd al bruut gestraft als je op de schaduw van de chief stond, of als je als vrouw een banaan at (huh?). Máár er gloorde hoop aan de horizon: als je in staat was de Honaunau Bay sneller over te zwemmen dan de krijgers van de chief, en vervolgens aanbelandde in het Toevluchtsoord (in het Hawaiiaans een welluidend Pu’uhonua o Hōnaunau geheten), dan werd je vergeven en mocht je weer terugkomen in de plaats waar je de kapu had begaan. De restanten van dit Toevluchtsoord zijn bewaard gebleven, deels opnieuw ingevuld en gerestaureerd en tot een National Park gemaakt.

Dat doen ze trouwens erg goed in de USA, dat systeem van Nationale Parken. De entree van zo’n beetje alle parken is USD 10,00 per auto – dus ook voor een heel gezin. En in tegenstelling tot bijvoorbeeld pretparken doen ze hier ook totaal niet moeilijk over zelf meegebrachte etenswaren en drankjes. Sterker nog, in verschillende parken worden die in het geheel niet verkocht. Dat betekent dus dat je toegang hebt tot de natuur en cultuur én er een hele dag kunt doorbrengen, ook als je het niet zo breed hebt. Goed geregeld lijkt me!

Extra bijzonder aan dit park is dat er een kleine baai is waar green sea turtles komen om te zonnen en te rusten. We zien ze niet op het strand liggen, maar in het ondiepe en zeer heldere water zijn er wel een paar te zien, en heel af en toe zien we een kopje of een poot boven water uitsteken. In Hawaii is er geen groot land-wild (de kleine variant trouwens ook niet, toen de Polynesiërs hier landden in een ver verleden was er maar zeer weinig variatie qua flora en fauna. We hebben geleerd dat alles hier via wind, wings or waves is gekomen), maar het mariene leven is des te rijker.

In het Pu’uhonua o Hōnaunau is het zeker vandaag erg vredig. We zien de steen waar de chief graag op zat (Sylvain: “Ik vraag me af wat die chief de hele dag zat te doen behalve met zijn totempaal te spelen!”) terwijl hij mijmerde over… ehm… de zin van het leven? Wat hij die avond zou gaan eten? Of er ooit iets anders dan rieten rokjes in de mode zouden komen? En het valt ons op dat de sculpturen die uit boomstammen zijn gesneden wel wat weghebben van de beelden die we allemaal kennen van Paaseiland. Uiteraard kunnen we het niet laten (godslasteraars die wij zijn) om er een beetje dom bij te poseren.