Hamburgers avant la lettre

Er zijn maar een paar snelwegen in het noordwesten van Hawaii Island en het komt ons toevallig goed uit dat de wegen die er zijn, in een lus lopen. Daar kunnen we dus mooi een dagtourtje van maken! Het landschap is ruig, verlaten en heel bijzonder; vanuit de verte lijkt het eigenlijk nog het meeste op een omgewoelde achtertuin. Brokken aarde, afgewisseld met pollen gras. Maar als je die brokken van dichtbij bekijkt zie je dat het geen aarde is, maar gestolde lava. En die is verkrijgbaar in verschillende vormen: vloeiende ribbels (net alsof je een pak vla [lavla! :-) ] leegschenkt in een bord) en hele grillige, puntige rotsen. Waardoor het verschil is ontstaan is me even ontschoten, maar dat zoek ik later nog wel een keertje uit.

Wat de pollen gras betreft lijkt het erop dat gras het eerste plantenleven is dat zich op deze rotsen nestelt. Er zijn op dit eiland verschillende lavastromen van uitbarstingen door de tijd heen te onderscheiden en daar is ook duidelijk verschil tussen te zien. Op oudere lavastromen zijn ook (bloeiende) bomen te zien, al blijven die steeds individueel zichtbaar tussen de graspollen; het is geen bos ofzo.

We stoppen bij twee superdeluxe resorts aan de westkust (op alle Hawaiiaanse eilanden krijgt de westkust een overvloed aan zonneschijn en daarom zitten daar verschillende, gigantische luxe resorts, steevast vergezeld van een mooi opgezet shopping center waar het dure tot zéér dure segment winkels te vinden is. Het feit dat geen enkele etalage prijskaartjes vertoont zegt al genoeg) omdat daar in beide gevallen kleine trails zijn die langs een verzameling petrogliefen leiden: uitgebeitelde rotstekeningen (rock carvings) van poppetjes en andere voorstellingen. Men staat voor een raadsel wat de betekenis ervan is en dat wordt dus aan de fantasie van de bezoeker overgelaten. Ik persoonlijk ben enigszins gekleurd in de waarneming dus ik zeg dat het gewoon freubeluitingen zijn, antieke droedels en schuttingtaal. Het “OMAR IS EEN FLIKKER” waar ik in de dependance van de middelbare school zes jaar lang naar heb zitten kijken was vast geen nieuwe uitvinding!

Wellicht waren er religieuze overwegingen, maar eerlijk gezegd komen de tekeningen niet erg ritualistisch over; ze lijken nog het meest op de poppetjes met harkjes als handen en voeten die we allemaal als kinderen maken. Sinds altijd heeft de mens toch de neiging gehad om zijn stempel te drukken op de plekken waar hij geweest? Dat wordt extra benadrukt als we verder rijden over Highway 19 en langs de kant van de weg allemaal namen, kreten en data langs de weg zien die in stralend witte keitjes zijn neergelegd op de zwarte lavasteen. Op zich wel sympathiek: alles is verwijderbaar en dus brengt het geen schade toe aan de omgeving.

Twee dingen die we voor vandaag op het programma hebben staan gaan helaas niet door. We wilden naar een specifiek leuk strandje om een beetje te zwemmen en te snorkelen, maar net als het geplande bergritje op Moloka’i kunnen we er wegens gebrek aan 4WD-auto niet naartoe. Verder hadden we een historisch park willen bezoeken, maar als we daar om 15.30 uur komen aanrijden lezen we dat het park al om 16.00 uur sluit. Pweh-pweh-pweeeeehhhh. We worden er een beetje ibbelig van.
Gelukkig komen er daarna nog twee goedmakertjes. We krijgen nog een beetje beweging met een korte trail naar het strandje van Pololu Valley met zijn grijze zand. Deze vallei ligt in hetzelfde gebied als de Waipio Valley die we gisteren bekeken hebben, alleen dan van de andere kant benaderd. Het landschap is hier vanwege een hoop meer regen volledig anders dan de zwarte lavastromen aan de westkant: groen, groen, groen zover je kunt kijken. En hoe groot is dit eiland nou helemaal?

Maar dat was niet de laatste smaak landschap, want de rit naar huis over de Kohala Mountain road toont ons nog een variant: onvervalst ranchland. Rollende heuvels met gras, en dan niet in de vorm van de eerder gespotte losse pollen, maar een serieuze grasmat van tientallen kilometers. Hier bevindt zich onder andere de grootste ranch van de USA die in private handen is. Terwijl we erdoorheen rijden zien we ze staan, de hamburgers die later op de vele bordjes in de vele diners in dit land terecht zullen komen…