Varend door de stad

Na het Starbucks-ontbijtje en mijn bezoek aan het internetcafe stiefel ik voor de tweede keer deze week over de Magnificent Mile, maar nu wat langzamer en met de portemonnee op scherp. Net als dat ik op freubelgebied geen papier meer mag kopen van mezelf (en er iedere keer toch weer mee thuis kom) mag ik ook geen sportkleding meer aanschaffen want ik heb al zoveel. Goh, laat er nou net een Nike Town op Michigan Avenue zitten waar ik tegen de perfect zittende jazzpants met extra lange pijpen aanloop. Die kom ik vast niet meer zo snel tegen (dat weet ik uit ervaring juist omdat ik al zoveel sportkleding heb) dus koop ik er maar meteen twee. De GAP hebben we niet in Den Haag (of zelfs in Nederland denk ik) dus daar loop ik ook maar even binnen. De broeken daar zitten me voor geen meter (maar dat is geen nieuws voor me, kennelijk heb ik een heel idiote pasvorm) maar ik word wel op slag verliefd op een T-shirt met vleermuismouw. (Dat is niet zo gek want in de eerste klas lagere school won ik een ontwerpwedstrijd [ja IK, die nooit iets modieus aanheeft] en werd mijn ontwerp door een naaister uitgevoerd. Ik had een T-shirt met vleermuismouw getekend.) OK, daar dan ook maar 3 stuks van.

Zo, met twee tasjes val ik niet meer zo op tussen het winkelend publiek. Of toch wel, als enige zonder make-up, met een lange broek en bergschoenen? Hmm. Op weg naar de rivier blijf ik nog even staan kijken naar het staartje van een show van een trio straatartiesten die een soort comedy/acrobatiek-act doen. Helemaal top en ontzettend grappig, jammer dat ik het niet vanaf het begin gezien heb.

Bij de Chicago River stap ik aan boord van de ‘First Lady’, de rondvaartboot van de Chicago Architecture Foundation. Tja, je bent toerist of je bent het niet, en na al dat lopen is 90 minuten zitten en de stad aan je voorbij laten glijden een echte traktatie. Het is een geweldige tour. De gids (die ze hier ‘docent’ noemen, typisch genoeg) weet ontzettend veel van de gebouwen af, is duidelijk gepassioneerd en is nog grappig ook.

Maar genoeg gelanterfant want het is tijd om te gaan dansen. Dit is de les waar ik tegenop zie (in tegenstelling tot de eerder genoten Zumba en Be Moved) maar desondanks toch wil proberen: een les moderne dans, Nou, de onzekerheid was gegrond want dit is een groot anderhalf uur durend fiasco. Ik hobbel er een beetje achteraan en sta onwijs voor lul want ik bak er totaal niks van. Fourteen dollars down the drain! Ik zal blij zijn als ik weer bij Mignon (mijn woensdagavondse modernedansjuf) in de les sta want die gaat me een stuk beter af. Na afloop druip ik snel af en vlucht de El in.

Nou was dat al het plan want ik ga terug naar Big John, om het uitzicht over de stad in het donker te bewonderen. Rond 22.00 uur ben ik boven en het is fascinerend om alle lichtjes van de stad te zien. Ik schiet een heleboel plaatjes (dayum, statief vergeten! Fijn, een verlengde sluitertijd en een hand die zo vast is als een strohalm! Die foto’s zijn vast erg goed gelukt) en kijk nog even naar een TV-scherm waarop meer wordt verteld over de geschiedenis van het John Hancock Center en over de bestemming van de etages. Er zit een supermarkt voor bewoners op de 44e etage! Er zit een zwembad voor bewoners op de 45e etage! En er zijn mensen die hier wonen en werken, met een serie liften naar kantoor gaan en zomaar dagen- of zelfs wekenlang niet op de grond komen! En het is leuk (waarom weet ik niet zo goed, maar het is toch zo) om als allerlaatste bezoeker samen met 2 personeelsleden om 23.00 uur de laatste lift naar beneden te nemen.