Moeilijk doen bij Starbucks
Door: Tessa Romein
Blijf op de hoogte en volg Tessa
25 Augustus 2010 | Verenigde Staten, Chicago
In de rij bij Starbucks voor mijn ontbijt (een hot panini en een oatmeal cookie) bedenk ik me dat het maar goed is dat ik alleen thee drink. Het is al moeilijk genoeg om hier iets te bestellen op de manier waarop de locals het doen (alleen mijn stemgeluid verschilt al hemelsbreed met dat van de Amerikaanse vrouwen), maar wat ik hier allemaal voorbij hoor komen: a steamer with a shot of vanilla, a non-fat venti double skinny soy frappe latte (ahum), ... en de oh so gay jongen achter de kassa begrijpt het allemaal zonder met zijn ogen te knipperen. It’s a bizarre universe.
De Gold Coast is het stukje van de stad waar ik vandaag een kijkje ga nemen. Grappig hoe verschillende wijken in Chicago hun naam hebben ontleend aan het dagelijks taalgebruik. De ‘Loop’ naar de El-routes, ‘River North’, ‘Near North’, ‘Old Town’ (lijken me duidelijk), en dus ook de ‘Gold Coast’- inderdaad, de wijk waar de rijksten van de stad zich ophouden. Hier staan geen houses maar mansions, in heel rustige straten. Veel mansions zijn nauwelijks te fotograferen omdat er hoge bomen voor staan; het is me so wie so opgevallen dat er veel aandacht wordt besteed aan groen in Chicago. Ondanks dat dit een miljoenenstad is met een kolossale hoeveelheid wolkenkrabbers en beton, zijn hier op elke stoep wel bloembakken te vinden en staan er heel veel bomen, ook op de drukste straten. Hanging baskets aan lantaarnpalen, bloembakken voor de ramen, en in de rustigere wijken veel voortuintjes tussen stoep en voordeur. Een zeer leefbare stad!
Na de grote brand van 1871 kon Chicago weer opnieuw beginnen en dat gebeurde in rap tempo. De stad is opgebouwd volgens het ‘grid’-systeem: straten van noord naar zuid en straten van oost naar west. Je kiest een nulpunt (in Chicago’s geval State Street N-Z en Madison Street O-W) en vanaf dat punt begin je te nummeren. Dus op de ene hoek van Madison ligt 1 North State en op de andere hoek 1 South State. En bij het volgende blok begin je te tellen bij 100. Volgende blok: 200. Rete-overzichtelijk. En doordat de straten de hele stad doorkruisen kun je altijd ongeveer weten waar je bent: vanaf State naar het oosten komt altijd eerst Wabash, dan Rush en dan Michigan. En door de nummering kun je zien hoeveel blocks vanaf het centrum je je bevindt. Enorm logisch; ideaal ook voor toeristen want makkelijk om je te orienteren, zeker voor iemand als ik die hopeloos is op dat gebied. (Nee, dan bijvoorbeeld Venetie! Voor de grootsteedse Amerikanen moet die stad qua kaartlezen een gruwelijke nachtmerrie zijn. En niet alleen voor hen trouwens, maar dat even terzijde.) Het enige waarin ik nog geen logica heb kunnen ontdekken is de huisnummering binnen de blokken. Alleen echte rijtjeshuizen zijn opeenvolgend genummerd; zodra er een ruimte tussen de panden zit beginnen ze hier te goochelen met de nummers en staat 1401 opeens naast 1407. Hmmm.
Ik besluit tot een zoete luns in de vorm van een pannenkoek maar uiteraard ben ik weer niet voorbereid op wat ik voorgeschoteld krijg. Chicago staat bekend om zijn deep dish pizza, nou, dit is zijn pancake equivalent, met op zijn minst 4 appels erop en een sloot aan caramelstroop erover. Driewerf barf... ik krijg hem nog niet eens voor de helft op. Er is een hoop te doen om obesitas enerzijds en hongersnoden anderszijds - nou, ik heb er een erg voor de hand liggende oplossing voor.
Maar goed, ik heb op deze manier weer iets om eraf te lopen, en dat doe ik op Navy Pier. Ooit de aanlegplaats van marineschepen is het nu een permanente kermis (reuzenrad, draaimolens, spookhuis, vliegsimulator) met rond de attracties een lange rij hamburgers, ijsjes, hotdogs, popcorn (met kaas, ugh), wafels, patat en pizza. Wat was dat ook alweer over obesitas?
Er liggen ook enkele tall ships maar daar is moeilijk een leuk plaatje van te schieten aangezien de vele rondvaartboten het uitzicht vanaf de kade belemmeren. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat het leukste aan Navy Pier (in mijn bescheiden opinie) de sculptuur is - quelle surprise! - die bij de ingang staat: een heel lollig groepje bronzen kinderen die elkaars hand vasthouden en aan het spelen zijn.
In de avond begeef ik me weer naar de dansstudio om een les Be Moved te doen. Een scherp contrast met eergisteren toen er zeker 40 tot 50 vrouwen in de zumbales stonden, want nu zijn we met zijn drieen plus juf. Genoeg bewegingsruimte dus! Het is een eenvoudige les maar wel erg leuk, een beetje jazzy. Jammer dat ik geen netpanty en hoge hoed bij me heb want zulke pasjes zijn het.
En na al het stiefelen en moven mogen de voetjes tot rust komen in de bios. Die zit op nog geen 10 minuten lopen van het hotel en ik moet weer even mijn cinematografisch gehalte opkrikken want een week zonder bios is een week niet geleefd zeg ik!
De Gold Coast is het stukje van de stad waar ik vandaag een kijkje ga nemen. Grappig hoe verschillende wijken in Chicago hun naam hebben ontleend aan het dagelijks taalgebruik. De ‘Loop’ naar de El-routes, ‘River North’, ‘Near North’, ‘Old Town’ (lijken me duidelijk), en dus ook de ‘Gold Coast’- inderdaad, de wijk waar de rijksten van de stad zich ophouden. Hier staan geen houses maar mansions, in heel rustige straten. Veel mansions zijn nauwelijks te fotograferen omdat er hoge bomen voor staan; het is me so wie so opgevallen dat er veel aandacht wordt besteed aan groen in Chicago. Ondanks dat dit een miljoenenstad is met een kolossale hoeveelheid wolkenkrabbers en beton, zijn hier op elke stoep wel bloembakken te vinden en staan er heel veel bomen, ook op de drukste straten. Hanging baskets aan lantaarnpalen, bloembakken voor de ramen, en in de rustigere wijken veel voortuintjes tussen stoep en voordeur. Een zeer leefbare stad!
Na de grote brand van 1871 kon Chicago weer opnieuw beginnen en dat gebeurde in rap tempo. De stad is opgebouwd volgens het ‘grid’-systeem: straten van noord naar zuid en straten van oost naar west. Je kiest een nulpunt (in Chicago’s geval State Street N-Z en Madison Street O-W) en vanaf dat punt begin je te nummeren. Dus op de ene hoek van Madison ligt 1 North State en op de andere hoek 1 South State. En bij het volgende blok begin je te tellen bij 100. Volgende blok: 200. Rete-overzichtelijk. En doordat de straten de hele stad doorkruisen kun je altijd ongeveer weten waar je bent: vanaf State naar het oosten komt altijd eerst Wabash, dan Rush en dan Michigan. En door de nummering kun je zien hoeveel blocks vanaf het centrum je je bevindt. Enorm logisch; ideaal ook voor toeristen want makkelijk om je te orienteren, zeker voor iemand als ik die hopeloos is op dat gebied. (Nee, dan bijvoorbeeld Venetie! Voor de grootsteedse Amerikanen moet die stad qua kaartlezen een gruwelijke nachtmerrie zijn. En niet alleen voor hen trouwens, maar dat even terzijde.) Het enige waarin ik nog geen logica heb kunnen ontdekken is de huisnummering binnen de blokken. Alleen echte rijtjeshuizen zijn opeenvolgend genummerd; zodra er een ruimte tussen de panden zit beginnen ze hier te goochelen met de nummers en staat 1401 opeens naast 1407. Hmmm.
Ik besluit tot een zoete luns in de vorm van een pannenkoek maar uiteraard ben ik weer niet voorbereid op wat ik voorgeschoteld krijg. Chicago staat bekend om zijn deep dish pizza, nou, dit is zijn pancake equivalent, met op zijn minst 4 appels erop en een sloot aan caramelstroop erover. Driewerf barf... ik krijg hem nog niet eens voor de helft op. Er is een hoop te doen om obesitas enerzijds en hongersnoden anderszijds - nou, ik heb er een erg voor de hand liggende oplossing voor.
Maar goed, ik heb op deze manier weer iets om eraf te lopen, en dat doe ik op Navy Pier. Ooit de aanlegplaats van marineschepen is het nu een permanente kermis (reuzenrad, draaimolens, spookhuis, vliegsimulator) met rond de attracties een lange rij hamburgers, ijsjes, hotdogs, popcorn (met kaas, ugh), wafels, patat en pizza. Wat was dat ook alweer over obesitas?
Er liggen ook enkele tall ships maar daar is moeilijk een leuk plaatje van te schieten aangezien de vele rondvaartboten het uitzicht vanaf de kade belemmeren. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat het leukste aan Navy Pier (in mijn bescheiden opinie) de sculptuur is - quelle surprise! - die bij de ingang staat: een heel lollig groepje bronzen kinderen die elkaars hand vasthouden en aan het spelen zijn.
In de avond begeef ik me weer naar de dansstudio om een les Be Moved te doen. Een scherp contrast met eergisteren toen er zeker 40 tot 50 vrouwen in de zumbales stonden, want nu zijn we met zijn drieen plus juf. Genoeg bewegingsruimte dus! Het is een eenvoudige les maar wel erg leuk, een beetje jazzy. Jammer dat ik geen netpanty en hoge hoed bij me heb want zulke pasjes zijn het.
En na al het stiefelen en moven mogen de voetjes tot rust komen in de bios. Die zit op nog geen 10 minuten lopen van het hotel en ik moet weer even mijn cinematografisch gehalte opkrikken want een week zonder bios is een week niet geleefd zeg ik!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
