Dat is nog eens een ver-HUIS-klus!

Gisteren heb ik in Oak Park in een winkel met de veelzeggende naam Paper Source al een paar tientjes aan freubelitas uitgegeven en vandaag vervolg ik de knutselqueeste, want ik ga een bezoekje brengen aan de Jo-Ann Store. Maar eerst ontbijten bij Starbucks, alwaar mij verweten wordt dat ik ‘a real posh accent’ heb. Top!

Jo-Ann is een enorme zaak met alles voor bloemschikken, speciale taarten bakken en breien, maar ze hebben ook een afdeling papier en stempels. Jippie! Binnen de kortste keren ligt mijn mandje vol met blokjes mooi karton, die in Nederland nauwelijks te krijgen zijn, en wat stempels (tja, ik drink niet en ben 10 jaar geleden gestopt met roken - gun mij ook een verslaving behalve lippenspul!). En het is nog SALE ook, dus ik ben vreselijk blij als ik veel minder hoef af te rekenen dan ik verwachtte.

De middag is, net als gisteren, gevuld met huizen. Eerst bezoek ik het Glessner House, een luxueus pand (al zou je dat van de sombere buitenkant niet afleiden) uit 1886 dat de familie Glessner liet bouwen als winterhuis. Zoals het vaak gaat met dit soort huizen veranderde het meermaals van eigenaar, maar uiteindelijk kwam het in handen van de Chicago Architecture Foundation, die het van de sloop redde en het beetje bij beetje weer in oude luister tracht te herstellen. Very convenient daarbij is dat de zoon des huizes amateurfotograaf was en vrijwel alle ruimten in het huis op de korrel heeft genomen in de tijd dat de familie het huis bewoonde. En de dochter bleek nog veel van het oorspronkelijke meubilair in haar bezit te hebben en schonk dat aan de Foundation.

Dan is het de beurt aan het oudste huis van Chicago: Clarke House uit 1835. Het enige houten gebouw dat de grote brand van 1871 (die brand duurde twee nachten en een dag, verwoestte 17.000 gebouwen, eiste 300 levens en maakte 98.000 mensen dakloos) overleefde. Het complete huis is zelfs 2x van lokatie veranderd! Mijn gids (en met recht MIJN gids, want de groep van 14.00 uur bestaat uit… mij. Lullig voor de gids maar fantastisch voor mij natuurlijk) vertelt me dat het eind jaren 1800 en begin jaren 1900 goedkoper en eenvoudiger was om een heel huis op te lichten en te vervoeren, dan een nieuw huis te bouwen. Dat gold overigens niet voor de laatste verhuizing: die was in 1977 en toen was de El reeds aangelegd. Dat betekende dus dat het hele huis in hartje winter OVER de 4 meter hoge El-rails heen getild moest worden. Goh, wat had ik dat graag van dichtbij gezien!

Na Clarke House stiefel ik door het Prairie Avenue Historic District. Er hangen verschillende plakkaten met korte verhaaltjes over de interessante huizen die hier gestaan hebben (in de jaren 20 deden ze niet zo moeilijk over cultureel erfgoed: gewoon rauzen die handel) maar er staan nog verschillende panden die de moeite waard zijn. En opvallend is dat er ook meerdere fabrieken/pakhuizen staan die tot appartementen zijn omgebouwd. In deze wijk is ook vrij veel nieuwbouw maar alles past wonderwel bij elkaar.

Op Museum Campus geniet ik, gezeten in het gras in de zon, nog even van het uitzicht op de geweldige skyline van Chicago, en daarna loop ik nog even tussen ‘The Legs’ door, een groot kunstwerk van allemaal enorme benen. Ah, wat hou ik toch van leuke kunst op straat.