Trappen en stappen

Na het ontbijt is onze eerste gang naar Matteo de Fietsenboer, om er weer een tourfiets te huren., want vandaag gaan we een gedeelte van de zuidkant van Malta verkennen, te beginnen bij de Dingli Cliffs. Als gevolg van het verschuiven van aardplaten ligt Malta in zijn geheel als het ware gekanteld in het water, en deze zuidpunt is het hoogste punt van het eiland (250 meter), en volgens de boekjes zijn de kliffen aldaar mooi om te zien. Om zo snel mogelijk ter plaatse te zijn fietsen we voornamelijk via de hoofdwegen en dat levert weer een flinke dosis uitlaatgassen in de neusgaten op. Onderweg spot ik een leswagen en ik vraag me af wat de leerlingen hier precies aangeleerd krijgen … ik stel me voor dat er in elke vraag van het theorie-examen altijd dezelfde optie D is: “gewoon doordouwen”, en dat optie D hoogstwaarschijnlijk veelvuldig aangekruist wordt.

Het is weer een eclectische mix van verder schakelen en terugschakelen - zowel links als rechts - en na een uur en twintig minuten (tussendoor eventjes stilgestaan om ons ervan te overtuigen dat we daadwerkelijk de juiste route aan het rijden waren… ondanks het beperkte formaat van dit landje rijd je je al snel verloren als je op een rotonde een afslagje verkeerd pakt) arriveren we bij de kliffen. Ik heb dan wederom mogen constateren dat Sylvains tennisbenen een stuk moeitelozer bergopwaarts gaan dan mijn danskuiten.

Tot onze verrassing – en mijn vreugde mag ik wel zeggen – is het hier bewolkt. Aangezien we een fikse wandeling voor de boeg hebben vind ik het wel erg fijn dat er iets van een fris windje staat en we voor de verandering eens níet levend geroosterd worden. Ik heb van internet twee wandelingen in deze omgeving geplukt en ze aan elkaar geknoopt zodat we een lus kunnen lopen: het eerste stuk is langs de kust en we gaan via het achterland terug. Als je in de auto zit valt het waarschijnlijk een stuk minder op, maar al wandelende en fietsende zie je alles van dichterbij (en niet onbelangrijk: werp je ook wel eens een blik over een muurtje) , en moeten we helaas tot de conclusie komen dat Malta prachtig is, maar ook heel vies. Overal ligt vuil in het landschap: van lege cementzakken tot hele gordijnen, van gescheurde dozen tot verschrompelde regenpijpen, van verpakkingsmateriaal tot McDonaldsbekers, van stukken ijzer tot héél véél plastic flesjes - voor mijn goede doel had ik in deze paar dagen met gemak al een vuilniszak vol met plastic doppen kunnen sparen. Kennelijk vinden zowel bewoners als toeristen het allemaal niet al te boeiend. Overigens geldt dit ook – zij het in veel mindere mate, maar toch – voor de onderwaterwereld: instrukteur Willem plukte tijdens de eerste duik een glazen fles uit het helmgras, en tijdens duik twee nam hij een geplet bierblikje en een plastic verstuiver (van een plantenspuit… WTF!?) mee naar de oppervlakte. Het is echt afschuwelijk wat je hier allemaal tussen de bosjes en langs de kant van de weg tegenkomt.

Gelukkig weet de schoonheid van het landschap ons nog wel af te leiden van deze afval-ellende: de Dingli Cliffs zijn inderdaad erg mooi (en verdorie: zouden nog mooier geweest zijn als de volle zon erop had gestaan!). Je kunt hier goed aan de verschillende kleuren van het gesteente zien uit welke verschillende lagen de bodem bestaat. Tijdens onze wandeling kunnen we op verschillende hoger gelegen punten tot ver in de omtrek kijken en dan wordt ook duidelijk dat eigenlijk heel Malta bebouwd of gecultiveerd is: er is eigenlijk geen stukje land dat zomaar een stukje land ligt te wezen. Overal hangen bordjes met “NO ENTRY!” en “PRIVATE PROPERTY!” en de mooiste van het stel is “STRICTLY NO ENTER! BEWARO DOG!” Ook hier vinden we eigenlijk uitsluitend huizen en hutjes van het gelige limestone, maar ook muurtjes – heel veel muurtjes en muren van voornamelijk een ongemetselde opstapeling van stenen. Er zijn er veel van het lage soort (circa een meter hoog) dat van breed onder naar smal boven toeloopt, maar we lopen ook langs enkele ontzettend strakke muren van zeker 2,5 meter hoog waar zo te zien een steenkunstenaar aan het werk is geweest om de grote en kleine brokken steen zó op te stapelen dat er niets uitsteekt. En dan van onder naar boven op precies dezelfde breedte, en dat ongemetseld: razend knap. Het is overigens niet moeilijk te raden waar het materiaal vandaan komt: we komen ook hier langs een enorme steengroeve waar nog gehakt en af en aan gereden wordt. Ik kan niet anders dan mij afvragen of al die gaten in de grond van zo’n klein eiland geen problemen gaat opleveren (of dat reeds doet) voor huizenbouw en bodemkwaliteit. Om over de luchtkwaliteit maar te zwijgen: het stof vliegt je om de oren als de trucks af en aan rijden en de werknemers en chauffeurs hier moeten ongetwijfeld stoflongen hebben maar mondkapjes: nooit van gehoord zo te zien.

We lopen langs markers die op de heenweg rood gekleurd en op de terugweg groen gekleurd zijn, maar op een gegeven moment vinden we dat er toch wel erg lang zit tussen marker 6 en marker 5. Lang leve de Google Maps op Sylvains telefoon want we vergelijken die met de wandelkaart en dan blijken we toch wel echt een stuk te ver gelopen te zijn. We keren om (fijn, weer bergopwaarts) en ik vertel Sylvain dat met name Birgitta en Roeline wel trots op me zullen zijn dat het me óók hier is gelukt om met kaart in de hand fout te lopen; maar “gelukkig” mag ik constateren dat marker 5 er gewoon ècht niet staat, net zo min als marker 4 trouwens. Lekker dan. Gelukkig is het radarstation waar we onze wandeling begonnen zijn een goed herkenningspunt en komen we weer bij ons beginpunt aan. Tegen die tijd is overigens ook de zon doorgebroken en dus kan ik nog een paar kiekjes van Dingli Cliffs schieten met de volle zon erop … en zo kwam alles weer goed.

Eenmaal thuis na de fietstocht terug zijn mijn kuiten en Sylvains hamstrings ontploft maar dat mag best, na zo’n 30 km fietsen en 16 km wandelen. Even wat eten en dan languit! Gelukkig hebben we de fietsen voor 3 dagen gehuurd… hebben onze benen iets om zich op te verheugen.